Mrs Dalloway
door Virginia Woolf
1925
(Ik las de uitgave van Penguin Essentials #22 uit 2012.)
In de junidag waarop dit hele boek zich afspeelt loop je als lezer mee met een handvol personages. Hun ontvouwende gedachten en gevoelens, daar ben je echt bij. Een kunst hoe inlevend en exact de schrijfster dit heeft gedaan, met verwondering, mededogen, scherpte en vreugde.
De tijd van de naturalistische romans loopt hier over in impressionisme en jazz. Ook is het de tijd van grote aandacht voor psychologie, nietwaar, de jaren ’10 en ’20. De precizie van analyse in de beweging van de loop van een hele dag in een grote stad; een boek zonder hoofdstukken maar steeds het moment volgend, de gesprekken en straatscènes, mijmeringen en ophelderingen.
Mrs Dalloway geeft die dag een feestje als offerande aan de schoonheid van het leven, om dankbaar te zijn voor de vriendschappen. Haar dochter gaat theedrinken met haar vriendin die als meisje is verhuisd van Duitsland naar Engeland. Een Italiaanse vrouw wandelt met haar echtgenoot, een Britse oorlogsveteraan die door shell shock en verlies van zijn maat, geen blijvende gevoelens meer lijkt te kunnen hebben maar zich daar wel pijnlijk bewust van lijkt te zijn, terwijl hij ook balanceert tussen eenvoudige oplossingen die wereldvrede brengen en een gruis dat alles doet wegglijden. Deze persoon kon ik beter plaatsen dankzij een leraar Engels van vroeger die veel tijd schonk aan de poëzie van veteranen na de grote oorlog van 1914-’18. Het zijn in Mrs Dalloway de observaties en pogingen van zijn Italiaanse vrouw die veel indruk maken, als ze wandelen, in het park zitten, naar een psychiater gaan, en als ze hem laat helpen bij haar werk, hoeden maken.
Ik zie in dit boek dus dankbaarheid voor het leven en waarschuwing voor oorlog.
Er waren veel nieuwe woorden voor me in dit boek en ik heb er lang over gedaan, met tussenpozen, ik ben ook benieuwd naar vertalingen. Een leerzaam boek door de analysische taalrijkdom.
